S. Maria Salomea od Serca Jezusa – Janina Maria Tarasiewicz
urodziła się 10 (lub23) lipca1895 roku w Morszańsku na Uralu.
W niedługim czasie została ochrzczona z wody, a uroczysty Chrzest św. odbył się 16 czerwca 1896 roku w Białymstoku. Ojciec – Dominik – był oficerem wojskowym po szkole oficerskiej w Wilnie; Matka – Maria z d. Salinkiewicz również była osobą wykształconą
w gimnazjum oraz u prywatnych nauczycieli języka francuskiego
i muzyki – sama też udzielała lekcji muzyki.
Po złożeniu matury Janina Tarasiewicz rozpoczęła studia chemiczne na Politechnice, które kontynuowała jednak tylko dwa lata. 8 września 1916 wstąpiła do Sióstr Franciszkanek, skąd jednak dwa lata po obłóczynach wystąpiła, by kilka miesięcy po opuszczeniu Zgromadzenia – 11 lutego 1921 r. – wstąpić do Klasztoru Kapucynek w Przasnyszu.
Po roku została obleczona w habit, a 12 lutego 1923 złożyła Pierwsze Śluby. Po kolejnych trzech latach – 8 grudnia 1926 – złożyła Profesję Wieczystą. W Klasztorze w Przasnyszu pełniła posługę bibliotekarki, sekretarki, infirmerki, furtianki, dyskretki i wikarii.
2 kwietnia 1941 została wraz z pozostałymi siostrami aresztowana przez hitlerowców i przewieziona do obozu w Działdowie.
W Suchowoli, gdzie Siostry przebywały po uwolnieniu z obozu, upoważniona była do medycznej posługi felczera.
20 czerwca 1961 wraz z dwiema innymi siostrami przyjechała do Ostrowa Wlkp., by tworzyć nowy Klasztor, którego zawsze mawiała, że jedyną prawdziwą Fundatorką jest Matka Najświętsza. Na nowym miejscu wyznaczona była na Przełożoną w latach 61-62, a następnie powołana na Urząd Matki Opatki, który pełniła
od 4 października 1962 do 5 listopada 1968.
Poza tym był także sekretarką, bibliotekarką i archiwistką. Posługiwała swoją znajomością języka francuskiego, także włoskiego tłumacząc książki i artykuły – najczęściej dotyczące duchowości zakonnej i franciszkańskiej, powielane jako biuletyn „Więź franciszkańska”. Była bardzo zaangażowana w propagowanie „Orędzia miłości Serca Jezusa do świata” przekazanego Siostrze Marii Konsolacie Betrone oraz jej życiorysu i duchowości nieustannego aktu miłości.
Brała udział w tworzeniu nowego , odnowionego tekstu naszych Konstytucji Zakonnych. Utrzymywała kontakt z licznymi Klasztorami poza „żelazną kurtyną”. Była osobą odważną i zdecydowaną, dobrze wiedziała, czego chce,
a jednocześnie wyróżniała się bardzo głęboką wiarą i ufnością względem Pana Boga, miłością do Najświętszego Serca Pana Jezusa, Jego Najświętszej Matki oraz św. Józefa. Pod koniec swego życia bardzo cierpiała (choroba Bergera), miała amputowaną nogę.
Zmarła 18 czerwca 1986 roku. Jej pogrzeb wypadł 21 czerwca – 25 lat po przyjeździe Sióstr do Ostrowa.