Neapol – razem ze swym mężem Janem – dostojnikiem na dworze króla Ferdynanda Katolika, przybywa z Hiszpanii Maria Laurencja Longo. Prawdopodobnie wskutek otrucia przez służącą, jest sparaliżowana. Z trudem decyduje się na tę podróż, a gdy jej mąż w rok później musi wracać do kraju, nie jest już w stanie jechać razem z nim. W roku 1509 umiera jej mąż. Ona sama wiedzie pobożne życie i pewnego razu udaje się do sanktuarium w Loreto, gdzie zostaje cudownie uzdrowiona. Po powrocie do Neapolu oddaje się kierownictwu duchowemu świętego Kajetana z zakonu Teatynów. Zapoczątkowuje dzieło miłosierdzia – szpital dla „nieuleczalnych” (Incurabili). Jest to dzieło skierowane na posługę ubogim, którzy z powodu braku funduszy nie mogą się leczyć, prostytutkom cierpiącym na choroby weneryczne oraz innym cierpiącym, którym wraz ze swymi przyjaciółkami Maria niesie pomoc i słowo pokrzepienia. Tymczasem okazuje się, że ojcowie Teatyni nie mogą już dłużej z powodu nawału pracy posługiwać tym pobożnym niewiastom. Maria prosi Ojca św., by wyznaczył jej i jej współpracownicom duchowych kierowników. Zostają nimi Bracia Mniejsi Kapucyni, którym w zamian za posługę oddaje im na klasztor część budynku szpitalnego. Początkowo Maria i jej siostry żyją według trzeciej Reguły Zakonu Franciszkańskiego, potem jednak ona sama i niektóre z nich chcą oddać się całkowicie kontemplacji, wejść w większą zażyłość z Oblubieńcem, któremu się oddały. Wybierają Regułę św. Klary z zamiarem powrotu do źródeł i pierwotnej gorliwości, a będąc pod kierownictwem Kapucynów nazywają się Klaryskami Kapucynkami. Życie swe opierają na Regule św. Klary, Konstytucjach św. Kolety – francuskiej reformatorki klariańskiej oraz na Konstytucjach i zwyczajach Braci Mniejszych Kapucynów. Prowadzą życie bardzo surowe, ugruntowane w miłości Jezusa Chrystusa i miłości wzajemnej. Po Italii, potem po Hiszpanii, Klaryski Kapucynki rozprzestrzeniają się zakładając nowe fundacje, ale często także powstają nowe klasztory w sposób podobny do tego pierwszego klasztoru z Neapolu. To znaczy; kilka pobożnych kobiet, żyjących Trzecią Regułą Franciszkańską w pewnym momencie decyduje się na klauzurę i przyjmuje Regułę św. Klary. Na przestrzeni lat Zakon wydaje owoce świętości – Siostry, które szczególnie odznaczają się duchem wiary. Spośród nich kanonizowana już św. Weronika Giuliani, a także beatyfikowane: bł. Maria Laurencja Longo, bł. Maria Angela Astorch, bł. Maria Magdalena Martinengo, bł. Floryda Cevoli, Błogosławione męczennice hiszpańskie, które poniosły śmierć w 1936 roku (Maria Felicidad Masia Faragut, Maria Jesus Masia Faragut, Maria Veronica Masia Faragut, Isabel Calduch Rovira, Milagros Ortells Gimeno), a także jedna z męczennic II Wojny Światowej nasza polska bł. Maria Teresa Kowalska oraz sługi Boże i zmarłe w opinii świętości: Angela Serafina Prat, sł. B. Passitea Crogi, Marta d`Orason de Cadenet, Łucja Ferrari, sł. B. Urszula Michaela Morata, sł. B. Franciszka Ticchi, M. Klara Kaufstein, Czcigodna sł. B. Maria Consolata Betrone, sł. B. Maria Konstancja Panas.