W ślad za Franciszkiem z Asyżu służbie Bożej, w roku 1212, poświęca się młoda szlachcianka – Klara Favarone. Styl życia jej i tych, które za nią poszły, podyktowany został wskazówkami Franciszka i jej własnym pragnieniem służenia Panu w ubóstwie i wyrzeczeniu; w odsunięciu od zgiełku tego świata, w samotnej adoracji Oblubieńca, w siostrzanej wspólnocie, w zamknięciu ciała, by służyć Bogu duszą wolną. Jest to nowy, na wskroś ewangeliczny sposób życia, oparty na samym sednie nauki chrześcijańskiej. Tę formę życia, spisaną przez samą Klarę, potwierdza oficjalnie bullą papież Innocenty IV w 1253 roku.
W swym Testamencie Klara pisze do swych Sióstr:
„Kochajcie się wzajemnie miłością Chrystusa
i tę miłość, jaką macie w sercu,okazujcie na zewnątrz uczynkami,
aby siostry pobudzone tym przykładem
ciągle wzrastały w miłości do Boga i we wzajemnej miłości”.
