W połowie XIX wieku na ziemiach polskich, pod zaborem rosyjskim, działa w ukryciu swego konfesjonału – dziś już błogosławiony – O. Honorat Koźmiński – Kapucyn.
Pod troskliwym okiem tego duchowego kierownika powstaje wiele, przede wszystkim niehabitowych, ukrytych zgromadzeń zakonnych. Jedynym zgromadzeniem Sióstr noszących habity, są powstałe w 1855 roku Siostry św. Feliksa z Kantalicjo z Matką Angelą Truszkowską na czele. Siostry zachowują Regułę Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego.W duchu kontemplacyjnym prowadzą działalność charytatywną i apostolską.
W krótkim czasie okazuje się, że niektóre z nich pragną wieść życie klauzurowe i 4 października 1860 roku powstaje gałąź klauzurowa. Datę tę uważa się za początek obecności Klarysek Kapucynek na ziemiach polskich. Matka Angela sprawuje pieczę nad obiema grupami Sióstr, aż do czasu kasaty zakonów przez cara. Wówczas Siostry zajmujące się apostolatem mają obowiązek złożyć habity i wrócić do domów rodzinnych, natomiast klauzurowe mogą przemieścić się całą grupą i, spośród dwu, wybierają klasztor Bernardynek w Łowiczu, gdzie mają wcielić się w tamtejszą wspólnotę Sióstr.
Po ugruntowaniu Sióstr w ascezie i klauzurze, Matka Angela ponaglona także pogarszającym się stanem zdrowia i wielką troską apostolską o swoje Zgromadzenie, wyjeżdża do Krakowa, gdzie w międzyczasie zgromadziły się już jej Siostry. Tego samego roku 1866 do Łowicza przyjeżdża O. Honorat Koźmiński i omawia z Siostrami sprawę Konstytucji, które zostają zapożyczone częściowo od Kapucynek, a częściowo od Klarysek i Siostry przyjmują nazwę Kapucynek.
Wobec władz świeckich jednak figurują pod nazwą Felicjanek. W tym też czasie na prośbę S. Bronisławy Łempickiej władze carskie przeznaczają Siostrom klasztor po skasowanej wspólnocie Sióstr Bernardynek w Przasnyszu. Siostry w liczbie 16 przybywają tam 26 lipca 1873 roku. Przeznaczone są na wymarcie. Dopiero w1905 roku, gdy pozostało już ich tylko 7, mogą przyjąć kandydatki, których w latach 1906-1907, zgłasza się 5, po czym znów pojawia się zakaz. Przez cały ten czas pozostają pod duchową opieką O. Honorata, który czy to przybywając, czy też przez korespondencję, kieruje dziełem ich duchowego wzrostu.
Dalszy rozwój Wspólnoty następuje w okresie międzywojennym. W roku 1926 otrzymują pełne zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej jako MNISZKI KAPUCYNKI DRUGIEGO ZAKONU ŚW. FRANCISZKA REGUŁY ŚW. KLARY. Podczas II Wojny Światowej Siostry Kapucynki zostają umieszczone w obozie w Działdowie, gdzie z choroby i wyczerpania oddaje ducha Bogu, dziś już błogosławiona, S. Maria Teresa Kowalska. Oddaje ona swe życie za Siostry, które wkrótce zostają zwolnione i pod koniec wojny mogą powrócić z rozproszenia do swego klasztoru.
